L'ANO VECHIO

L'àno vèchio stà a fugì' vìa, ha messo 'nt'n sàco tùto èl mèjo che ce sìa dei mesi, dei giòrni passàti, de le òre felìci e dei mùmenti andàti. Ha 'sciùgato quèla lagrìma de dulòre, ha racòlto , dei mùmènti bèli , tùto èl sapòre, pò' ha mischiàto le paròle che avèmo dèto inzième a tùte le emùziòni rimàste drènto èl pèto. Cò' 'n còlpo de mà' ha cancelàto quèi vèchi rancòri, i giòrni 'fògati dai tròpi penzièri, la ràbia che spèsso c'ha fàto sbòtà'. Ha dàto 'na spinta à la pàura che tròpe vòlte c'ha fàto tremà' pe' la vita futùra. Al posto sùo c'ha prùmesso spèranza e armùnia …........bàsta che noiàltri ce metèmo tanta fantàsia. Eco che 'rìva èl sàco nòvo pe' 'n' antr'àno, 'n sàco vòto da rempì', mùmento per mùmento, de giòrni bèli, còl còre cùntento, pussibìlmente senza nisciùn afàno. Ma se sa che quèsta è sòlo utòpia, cùntentamòce alòra che l'àno vèchio tuti i mali se li pòrta vìa!

(Meri Ercoli 30.12.14)