A ZONZO PER ANCONA

El profùmo dei ricòrdi se spànde preputènte da 'stè pietre, camìno piàno piàno per nùn svejà' dal zzòno le stràde 'ntìghe. Un piciò' dispetòsu svulàza sopra la testa de Caure, guardiàno da ani e ani de 'stà piaza, cò' 'n'ala èl sfiòra e je regàla 'na carèza. Fa bubù 'na giunchiglia profumàta da diètro 'na lapìde al campo de j ebrei, ricordo oduròso de quèla matinàta passata a smurègià' dietro la caserma Villarey. Da sòto èl Dòmo 'riva preputènte èl rumòre dèl mare che sbàte da sempre 'ntè i scoji a la Rotonda, l'aqua 'rìva, li còpre e pò' se ritira co' 'n'ultima onda. 'Na fila de cucàli stà a giàgio a Portonovo sopra la scojièra. Dietro al canèto do ragazèti se dàne 'n bàgio, nascòsti 'ntè la penòmbra de la sera. A pièdi scàlzi camìno tra l'erba dèl Cardeto, è mòla come quèla sera, quando l'udòre de la mènta pistàta se mischiàva co' i sbùfi dèl mare, lì sòto a la scòjiera. Nascòsta tra i tamerìci c'è sempre quèla panchìna quassù, sòto èl Passetto, ce se venìva a fa' seghì' còl ragazèto invece d'andà' a scòla la matìna. El còre me deve avè' guidato i passi perchè me ritròvo 'n'altra vòlta quassù da 'ndò' so' partita ani e ani fa per vive la vita. Sò' in cima al Guàsco, cò' i leoni del Dòmo, perza tra quèl'udòre bòno dèl tempo, fugìto, tropo svèlto per esse' capìto.

(Meri Ercoli 12.02.15 )