SERENATA PER ANCONA

'Na bàtana sbìgia lènta 'nte l'aqua, la luna da diètro èl canèto je fa bubù e pò' l'uchietu. El màre scùru se sciàqua 'nte i scoji, bàte e ribàte l'onda come 'na nina-nana antìga. Luntàno strìde la sirèna del mòlo mèntre èl fàro acènde e spègne 'na luce amìca. A l'urìzonte, in lùntanànza 'na nuvòla pitùra èl cielo cò' 'na penèlata biànca. Sènto un canto d'amòre che me èsce dàl còre. Dòrmi Ancona mia, de tè so' inamurata.

(Meri Ercoli 11.10.14 )