VIA PIZZECOLLI

Se sentìva 'n'udòre bònò de pà àni e àni fà che se sparniciàva sù pe' 'stà via 'ndò c'èra le Baldi, la prima scòla mia. C'èra èl castagnaciàro pògo più avanti , ce facèmi la fila tùti quànti per pjiàne 'n pezzetì 'ntè 'na carta unta , ce parèva pògo e je chièdemi sempre la giùnta. Più giù, pògo prima de la prefetùra , c'èra 'n neguzièto che me metèva guàsi paura. Da dietro 'na vetrìna scùra scùra facèvene bubù ugèti de curàlo e qualche miniatùra. Dentro c'èrene do surèle co' la fàcia pièna de grìce , alte e sèche , nùn zzò mai riuscìta a capì quanti àni pudèvene avèce , forze novanta o giù de lì. Bàdo a caminà e ricunòscio i purtoni a uno a uno e còl còre cincigàto da la malincùnia m'acòrgiu che tùtu è gambiàto e nùn c'è più gnènte dèl tempo mia. Ene sparìti pùre i pàgni spàsi 'ntè le finèstre spalancàte, nùn se sentene più le cumaràte de le dòne de casa sempre 'facendàte. Ripènzo a quèl tempo co' 'n po' de tristèza perchè oramài è sfiùrita la giuvinèza …..................e cùn lìa tùti i sògni bèli ène vulàti vìa.

(Meri Ercoli 18.10.15 )