VURIA

Vurìa èsse quèl ràgio de sòle che , zìto zìto , la matìna, te carèza e te scàlda èl còre come fa èl mare , sfioràto da la brèza. Quànto me piacèrìa èsse lì con te, tra le grìce dèl cuscìno , quando te svèj piàno piàno e c'hai la fàcia beàta come 'n fjùlino. E vùrìa èsse quèl' ultimo chiàro de lùna che la sera te cùla e, una per una , te cancèla le rughe 'ntòrno a j òchi ….....e 'ntànto se trastùla. Me vurìa nascònde tra i culòri de l'arcobalèno per cumparìte davànti tutu 'ntè 'n bòto , quando tòrna èl serèno còl zzòle che sbàte 'nte l'ultìma gocìa e brìla , come quando 'n fjòlo dispetòso te fa la vechìa. E vurìa èsse quèla lagrìma de piànto che càla giù a tràdimento , quàndo l'emuziò te lèva èl rèspiro e se pòrta vìa la tristèza de ogni penzièro. Vurìa.............

(Meri Ercoli)